- caussor
- causor ( causs- ), ātus, 1, v. n. and trans. [causa].I.In the ante-class. per., to plead, dispute concerning a subject, to discuss it for and against, to debate a question, Pac., Att., and Afran. ap. Non. p. 89, 11 sq.—II.Since the Aug. per. (in Ciceronian Lat. the word is not used), to give as a reason (a real, and more freq. a feigned one) for something, to make a pretext of, to pretend, to plead.(α).With acc.:(β).
multa,
Lucr. 1, 398:aves aut omina dira,
Tib. 1, 3, 17 sq.:omina Visaque,
Ov. M. 9, 768:nec freta pressurus tumidos causabitur Euros,
id. Am. 1, 9, 13: stultus uterque locum immeritum causatur inique: in culpā est animus. Hor. Ep. 1, 14, 12:ipse valetudinem excusans, patre animi quoque ejus haud mirabilem interturbationem causante,
Liv. 23, 8, 7; 3, 64, 2; 36, 10, 13:negotia,
Tac. A. 1, 47 fin.:valetudinem,
id. H. 3, 59 fin.:adversam patris voluntatem,
id. A. 13, 44:diei tempus,
Curt. 4, 16, 18 al. —Absol.:(γ).causando nostros in longum ducis amores,
Verg. E. 9, 56.—With acc. [p. 305] and inf., Liv. 5, 15, 6; 28, 35, 2; Tib. 1, 3, 17; Suet. Ner. 49; Curt. 6, 5, 31; Gell. 18, 4, 9. —(δ).With quod:(ε).causatus in utroque, quod hic non esset secutus, etc.,
Suet. Calig. 23; Dig. 16, 3, 3.—With inf.:causari accipere rationes,
to avoid by a pretence, Dig. 40, 7, 34, § 1.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.